grzeczność/ gentillesse

Dzis Epernon. Miła odmiana po 2 dniach w biurze. 2 godziny Klubu Europejskiego sama z dzieciakami. Trzeba mieć oczy wszędzie. Dziś jeden chłopczyk (niestety mimo usilnych prób nie jestem w stanie nauczyc się wszystkich imion, jeszcze jakby jakies identyfikatory nosili to byłoby łatwiej) , wiec chłopczyk do mnie Żustina (nie są w stanie wymówić „ju”:) ale swoja droga francuska wymowa mojego imienia mi się bardziej podoba niż polska) czarny flamaster troche brudzi, czytaj: duza plama na stole, na szczescie zmywalna (plynem do naczyń:), potem inny Żustina pobrudziłem linijke czy mogę ją dalej brudzić a potem umyć tym płynem? Jacy są oni kochani:).
A i po południu bylam na spotkaniu w college z parą która w lutym wyjeżdża na 15 miesiecy w świat żeby prowadzic badania nad bioróżnorodnością, nieźle. I oczywiście szkola będzie przez ten czas współpracować z ta parą, niesamowity jest ten college.

Mieszkaniec Warszawy odśnieżył miejsce parkingowe po czym wywiesił kartkę: „Proszę nie parkować, 2 godziny odkopywałem to miejsce” . Genialne:). Tu we Francji śnieg numrem jeden. Wszyscy o tym mówią , piszą…

A co uwielbiam u Francuzów: to zagadywanie na ulicy, jak sama ide nie ma praktycznie dnia żeby ktos obcy się nie odezwał. I to nie chodzi o podryw tylko taka normalna wymiana zdań. Strasznie to sympatyczne. I to zatrzymywanie się samochodów żeby przepusic pieszego nawet jak chce się przejść przez jezdnie nie na pasach. I jeszcze pomoc, np. jak miałam walizke ciezką jak jechałam do i ze Świąt zawsze przechodnie mi pomagali, nie poproszeni. Ale to jest chyba urok małego miasta. Nie mówie ze w Polsce tego nie ma. Jest ale nie takie czeste. A co do tej grzecznosci to ciagle jeszcze nie moge sie przyzwyczaic zeby za wszystko nawet blachostke dziekować (nie to zebym taka nieuprzejma była no ale tutaj to wręcz naduzywane jest słowo dziękuje), poza tym mówic zawsze zwrot pozegnalny, Francuzi mają ich mnóstwo nawt jak sie wychodzi a zaraz ma sie wrócić to mówi sie: do zobaczenia za chwile:)

Gentilesse

Aujourd’hui à Epernon. Deux heures seule avec les élèves. Il faut être les yeux partout (on dit comme ça en polonais, je ne suis pas sûre si on peut dire ça en français). Aujourd’hui un garçon (malheureusement je ne peux pas rappeler les prénoms de tous les élèves, je me force mais sans résultat…), alors, un élève m’a dit : Justyna, le feutre noir sale… et j’ai vu un tache sur la table… heureusement on a pu la nettoyer avec la liquide pour faire la vaisselle :) et quelques choses comme ça. J’adore ces élèves :) Ils sont très aimé.
Et l’après-midi, la réunion avec deux personnes qui partent pour 15 mois dans beaucoup de pays pour travailler sue la biodiversité. Intéressant. Le collège coopère avec eux. Le nombre des actions auxquelles ce collège s’engage est énorme.

Un habitant de Varsovie a déneige une place pour stationner la voiture et il a mis une affiche : « Ne pas stationner sue cette place, s’il vous plait. Ca m’a pris 2 heures pour déneige cette place ». Génial. Ici, en France, la neige c’est un sujet numéro 1, tout le monde en parlent, en écrivent.

Une chose (d’entre plusieurs) qui me plait en hommes (personnes) français. Quand je vais seule dans la rue beaucoup de monde inconnus me parlent. Il ne s’agit pas de draguer mais une simple conversation. C’est super sympa. Et aussi quand on veut traverser la route des voitures s’arrêtent. L’aide. Quand j’allais pour Noel et quand je revenais les personnes m'aidaient à porter ma valise sur l’escalier, sans aucune demande, c’était très gentil. Mais je pense que c’est typique pour les petites villes. Et encore une chose, je ne peux pas m'habituer a dire merci pour remercier pour tout. Il ne s'agit pas que je ne veux pas etre polie mais je pense que ce mot est abusé:). Et j'oublié souvent dire une expression quand je sort. Surtout quand je sort et je sais que je reviens dans un moment, j'oublie qu'il faut dire : a tout a l'heure:)